Jak wiatr

Widok na Połoninę Caryńską

Cieszę się że los do mnie się uśmiechnął, dał mi dzień wolnego i przepiękną pogodę. Mogłam więc wyruszyć na majówkę w moje kochane Bieszczady. Tym razem na krótką chwilę, wybraliśmy krótką , łatwą trasę taką w sam raz na rozruch pozimowy. Cieszę się że za mną długie doświadczenia w wędrowaniu i rozsądnie wyjechaliśmy z Przemyśla skoro świt i rankiem wyruszyliśmy na ścieżkę. Potem upał był niemiłosierny i mnogość turystów. Gdy wszyscy wspinali się w upale do góry a szlak zamienił się w ulicę Marszałkowską w Warszawie , my już spokojnie wracaliśmy spełnieni.

W stronę Przełęczy Orłowicza

Jeżeli ktoś nie chce się zbytnio zmęczyć lub po prostu brak mu kondycji lub umiejętności chodzenia na dłuższe trasy i w wyższe partie górskie , szlak na Połoninę Wetlińską od strony wielkiego parkingu między miejscowościami (Berehy) Brzegi Górne a Wetliną jest jedną z najłatwiejszych tras, prze ze mnie nazwaną spacerową. Po godzinnej wspinaczce wchodzimy na Połoninę pod Chatkę Puchatka ( małe schronisko czynne cały rok) i możemy podziwiać piękne widoki na dużą część Bieszczad. Jeżeli mamy jeszcze ochotę możemy powędrować dalej w stronę Przełęczy Orłowicza , można dalej na Smerek, lub w drugą stronę schodząc do Berehów Górnych a można jeszcze  dalej na Połoninę Caryńską. Ja wybrałam podziwianie widoków i wylegiwanie się na trawie. Jak na pierwszy raz w sezonie wiosenno-letnim wystarczy, tym bardziej że bieganie na oddziale mam zapewnione na co dzień.

Gdy znajomi którzy nigdy nie pofatygowali się wyjść na jakąkolwiek górę pytają mnie co ja w tych górach widzę i czemu mi się chce po nich łazić i się straszliwie męczyć wdrapując  pod górę, odpowiadam im że na samym szczycie , czy to małym czy wielkim  jest jedna nagroda ,największa jaką mógł mi dać Bóg ;

 to niesamowite widoki, cisza, chwila zadumy i wiatr .

Wiatr który kocham, zamykam oczy i wsłuchuję się w odgłosy przyrody i ciszy.

 jak w rzece
jak wiatr sunący równiną
minął jeszcze jeden dzień
w przygodzie
mojego życia

nigdy
nie zastanawiałem się
i nie stawałem w rozmyślania
by
opiekować się dwoma dniami

tym który już odszedł
i tym który nadejdzie

dlatego
cały jestem w kwiatach

R. Szociński, Cisna, 2008.

Kontempluję. 

Nie jestem nadgorliwą katoliczką, raczej tą co staje z boku i stara się nie przeszkadzać stwórcy , przecież jest tylu którzy bardziej go potrzebują a on ma tyle do zrobienia na tym świecie , ale tam w górach zawsze czuję jego obecność, jego oddech i dziękuję mu za to że jestem , że mogę tu być i że dał nam to wszystko abyśmy mogli odpoczywać po trudach codzienności.

Ciekawe czy moje nogi są bledsze od śniegu który jeszcze połaciami leży od północnej strony stoków.