Słońce wędrujące po domu

Są dni kiedy człowiek podpiera się już swoim własnym nosem i myśli że już dłużej tak nie pociągnie ,jednocześnie jest gwarno, są dzieci, rodzina, jest wesoło. Aż tu nagle wszyscy podopieczni wyjeżdżają, robi się pusto i samotnie. Chce się płakać z żalu, z samotności, z opuszczenia . Nagle z zasłon wyłania się słońce, muska przedmioty i nas, aż robi się ciepło na duszy. Nie jest tak źle myślisz i gęba się sama uśmiecha. Cisza jest ukojeniem, twoja osoba jest ci przyjacielem, odpoczywasz, wysypiasz się i chce się znowu żyć.

Słońce to jak dar niebios na skołatane nerwy i zmęczenie.

Ciepłe słońce, cisza i lenistwo.

Radość z podarunku jaki mi uczyniła moja siostra Irena w te Święta. Zrobiła mi na szydełku piękną serwetę, nie mogłam się powstrzymać aby jej nie położyć na stole pomimo że jest jeszcze nie krochmalona i nie naciągnięta. W ten samotny dzień cieszyłam się jej pięknem, ażurem połączonym z różami, nawet ona sama nie wie ile radości mi przysporzyła.

Chciałam bardzo podziękować za wszystkie życzenia świąteczne, dziękuję za pamięć.