Poddać się czasowi

Pelargonie w deszczu

Poddaje się, a właściwie poddałam się czasowi. Ciągła gonitwa za tym by zdążyć bardzo mnie zmęczyła, wiem że pewnie za niedługo znowu będę za czymś gonić ale tymczasem poddałam się zupełnie fali upływającego czasu. Dlatego mnie tu nie było. Pracowałam, bo tutaj muszę poddać się grafikowi który przekroczył mój wymiar godzin i przekroczyłam go dość solidnie, czas nie pozwolił na moje marzenia, czas ograniczył moje możliwości co do robótek i planów. Więc nie walczyłam z nim wcale. To co mi pozostawił to zaledwie ułamki wolności, wykorzystałam je na przeczytanie kilku książek i niewielkie zmiany w swoim otoczeniu. 

Posiadam mały balkonik, na którym co roku zakładam mały ogródek, mieszczący się zaledwie w dwóch skrzynkach z kwiatami. Od lat królują w nim pelargonie , nie tylko ze względu sentymentalnych ale również ze względów czysto praktycznych, są po prostu wytrzymałe na palące słońce i na kilka dni mogę je spokojnie zostawić , żyją pomimo mojej nieobecności.Co roku z bólem serca wyrzucam je na śmietnik , niestety nie mam je gdzie przechować. Ale teraz postanowiłam je przenieść do domu aby jeszcze troszkę cieszyć się kwiatami z mojego mini ogródka, robiąc dla nich miejsce oddałam w dobre ręce wszystkie kaktusy które przerosły moje okno. Teraz  okna  upodobniły się do tych babcinych zapamiętanych z dzieciństwa,pełne pelargonii.

Kącik komputerowy, mój osobisty. 

Kwiaty cieszące oko, gdy siedzę sobie i piszę ten wpis. 

Jestem wyciszona i pogodzona z upływem czasu, ma to dobre strony; zauważam drobiazgi, cieszę się nimi. Cieszą mnie każde najmniejsze zmiany jakie mogę dokonać wkoło mnie; a to ptaszki pod pelargonią a to odważniki które uzupełniają wagę która od wielu lat służy jako kwietnik.Gdy nie mogę tworzyć to chociaż coś dodam do dekoracji domu, nie potrafię zupełnie wyłączyć w sobie potrzeby zmian , potrzeby tworzenia czegoś nowego.               

I chociaż poddałam się czasowi to jednak nie pochłonął mnie całkowicie, potrafię mu wyrwać choć chwilę tylko dla siebie, i myślę że to zwycięstwo nad lenistwem i marazmem. To kreatywność utrzymuje mnie przy życiu. Obserwując świat i ludzi wiem na pewno że położenie się do łóżka, złapanie pilota i bezmyślne śledzenie telewizora, bezmyślne trawienie czasu przy komputerze prowadzi do degradacji człowieka. Bezmyślność i marazm, brak chęci działania to morderstwo popełnione na samym sobie. A ja nie jestem samobójczyni, więc działam choć na pewno w mniejszym stopniu niż kiedyś. A jak czas będzie łaskawy to podaruje mi minuty , może godziny które wypełnię swoimi robótkami, czego i wam życzę.

A to najnowsze zdobycze, odważniki. 

Motto umieszczone na mojej wadze brzmi;

 " Ultra posse nemo obligatur" 

w tłumaczeniu;

 " Nikt nie jest obowiązany uczynić więcej, niż może "