Torba w stylu folk

Jak większość robótkocholiczek mam ciągotki na różne techniki . Jestem uzależniona od różnych robótek, chyba najbardziej od krzyżykowania, nawet śni mi się w nocy że stawiam krzyżyki na płótnie. Uzależnienie silniejsze od własnej woli. Czasami smak na używkę zmienia mi się i  kosztuję coś innego. Miałam już rzuty choroby drutowej, maszynowej, decoupagowej, itp. Potem następuje krok ku trzeźwości i przesyt daną używką tak mocny że nie mogę spojrzeć w jej kierunku. Tak też się sprawa miała odnośnie maszyny do szycia, często mam taki wstręt do tego ustrojstwa że podłożenie spodni graniczy z karkołomnym wyczynem. Nie mniej jednak powracam i obecnie troszkę jakby bardziej polubiłam ten trunek . Na sięgnięcie do tej używki zmusiła mnie poniekąd moja córcia która daje mi pewne zadania tzn. " ona by chciała" a mamusia nie umie odmówić. Ale tak naprawdę to już dawno chciałam zmierzyć się z tematem torebek, nie miałam jednak weny, do momentu gdy dostałam zadanie " chcę mieć torbę w stylu folk, już znalazłam piękne materiały w sklepie Tu" i pokazuje mi owy sklep. I złapałam bakcyla bo materiały wyśmienite, większość sprowadzana z Włoch i stosunkowo niedrogie a i tak potrzebowałam coś fioletowego, tak też upiekłam dwie pieczenie przy jednym ogniu, zamówiłam cudne materiały i trzeba było w końcu zmierzyć się z materią torebki. 

Wykrój wyrysowałam sobie sama na papierze po dokładnym objaśnieniu przez córcię jaki kształt ma mieć torebka , powyliczałam jak i gdzie mają znajdować się zakładki, wycięłam najpierw prototyp ze szmatki by przekonać się czy właśnie o to chodziło ( metoda mojej mamy, pamiętam że ja wymyślałam projekty ubrań a moja biedna mama kroiła ze szmatek , męczyła się nad stworzeniem wykroju, bo taki sam samouk jest jak ja obecnie,i dopiero szyła to o co mi chodziło). Potem krok po kroku myślałam jak po kolei wszystko zszyć , a jak mi się udało byłam dumna jak paw. 

Stwierdziłam że zszywając ze sobą materiał i podszewkę torebka będzie tylko zwykłą szmatką bez kształtu. Postanowiłam więc wykorzystać zamiast zwykłej podszewki pikowaną ocieplinkę z podszewką taką jaką można kupić na metry w czarnym kolorze (taka samą tylko białą użyłam w mojej torebce z koronkowym kołnierzem). Torebka nabiera kształtu, jest leciutka ale jednak wygląd jej zyskuje na jakości. Po za tym sam materiał  pięknie się układa, nie gniecie się.

Wypchana torebka ma kształt bombki, bez wkładu przybiera kształt worka owalnego, mniej więcej jak spódnica bombka na szerokim pasku. 

W paski podkleiłam flizelinę aby bardziej je usztywnić.

 I tak to powstała moja najpierwszejsza prawdziwa torba z zapięciem. Mam już następne pomysły, tylko Boziu daj mi troszkę wolnego czasu to je zrealizuję.