Od szczęścia do nieszczęścia

Maj oszałamia niesamowitą intensywnością ; w rozkwicie kwiatów, bujnej zieleni, nie można nadążyć za jego pędem. Jak w pędzącym pociągu ucieka krajobraz, tak w maju migają kwity, dopiero kwitły bzy już kwitną irysy i piwonie , za chwilę zdziwię się gdy zakwitną jaśminy. Myślę że to dlatego że nie mam ogrodu i nie mogę na bieżąco śledzić przyrody, w czterech ścianach blokowiska nie zauważam piękna natury. Dopiero gdy Misiek przychodzi z naręczem piwonii , wydobywam okrzyk " to już piwonie kwitną ? o Boże, ale bym przegapiła , są piękne, dziękuję" . I cieszę się jak dziecko z widoku tych przepięknych kwiatów, koloru, i fotografuję ,aby zatrzymać ich ulotne piękno, wręcz napawam się ich bytnością w moim domu, ciągle do nich zaglądam, macam, wącham. 

I to się nazywa szczęście, takie małe, ale szczęście. 

 W drodze z nieba na ziemię zapomniałam stanąć w kolejce po wzrost i taki to krasnoludek ze mnie. Nie przeszkadza mi to zupełnie do momentu kiedy muszę sięgać do wyższych szafek, więc taborecik zawsze pod ręką.Układałam sobie ostatnio szmatki które porozwalane leżały tu i tam po szyciu patchworka. Więc śmigam sobie na taborecik, i myk szmatka do szafki i tak po wielokroć. Aż w końcu taborecik uciekł mi spod nóg i musiałam wykonać akrobacje powietrzne aby uniknąć upadku na plecy. Zapomniałam że ze mnie już leciwa pani, a nie dziewczątko uprawiające gimnastykę, źle wyliczyłam i spadłam niefortunnie na bok stopy. Ból, płacz, odwiedziny na Izbie Przyjęć, prześwietlenia i na szczęście to tylko zwichnięcie stawu skokowego z wielkim krwiakiem. I tak to szycie patchworka doprowadziło mnie do kalectwa tymczasowego. 

To się nazywa nieszczęście, takie małe, ale nieszczęście. 

Zwichnięta stopa zahamowała moja energię skierowaną na potrzeby zmian w moim domu i zmusiła mnie do poszukania bardziej stabilnej, spokojnej i bezpiecznej robótki, powróciłam więc na łono moich haftów, pokorna i bijąca się w pierś, tak bardzo je ostatnio zaniedbałam. I z wielką ochotą rozpoczęłam nowy hafcik, stary rzuciwszy w kąt. Tak jak Maj za oknem potrzebuję ciągłych zmian, wyzwań i pędzę przetwarzając swoją codzienność ,swoje otoczenie. Muszę tworzyć i to jest szczęście, takie małe ale szczęście.