Jezus Frasobliwy

Pan Jezus Frasobliwy

Szedł Pan Jezus po świecie,szedł w przebraniu biedaka,

 rozglądał się, przystawał, słuchał, patrzył i płakał...

 Spotkał bezdomnych, takie strzępki człowieka,

 biedne kupki nieszczęścia, na które nikt nie czeka. 

Grzali zsiniałe ręce w dziurawych rękawicach, 

a obojętni ludzie płynęli po ulicach...

 Zaglądał ludziom w oczy. I co widział – moc smutku, bezsilność, żal, obojętność. Płakał Pan po cichutku. Popatrzył na kanały. Ludzie-szczury tam byli. 

Odziani w brudne łachy przy świeczce „dyktę” pili.

 Na miejskich wysypiskach odwiedził miot szperaczy. Chwytali w lot odpadki – coś przyjąć od nich raczy? 

Chcieli dać szmat na odzież, bo nic nie mieli więcej... 

I szedł Pan piechotą w dzielnice bogactw, pychy;

 Oglądał cudne wille jakiś pokorny, cichy.

 Zachodnie auta mijał i wlókł się osowiały, 

a za nim groźne psiska szczekały i szczekały...

 Wysokie, kute bramy, mocne żelazne płoty

i mury oddzielały bogaczy od biedoty. 

Nie było rąk z pomocą ani życzliwych oczu.

 Gdy siadł zmęczony w cieniu, by spocząć na uboczu. 

Załamał się biedaczek, rozejrzał po terenie

 i poszedł łzy osuszyć w kapliczce przy Skansenie.

 Spokojnie mógł rozważać zachowań ludzkich dziwy 

i został już na zawsze Pan Jezus Frasobliwy.

 Płacze jesiennym deszczem, zimowe śniegi rosną,

 okryją go pierzynką, słonko obudzi wiosną. 

Taki z nami zostanie i ja tu nic nie zmienię, 

spójrz i na Ciebie czeka w podlubelskim skansenie. 

Zdejmij kapelusz z głowy, uśmiechnij się do Niego, przeżegnaj się i pociesz Pana Frasobliwego. 

Patrz, czajki przeleciały, skowronek szuka wiosny,

 spraw, niech w twym sercu mieszka Pan Jezus – lecz Radosny. 

 Zofia Abramek  

Życzę spokojnych , pełnych zadumy i radości Świąt Wielkanocnych.

Jasmin