Smutny poranek z fiołkami

Wstał poranek, na dyżurze mam okazje witać dzień w momencie jego narodzin, przepięknie śpiewały dzisiaj ptaki, przechwalając się swoimi trelami. Słońce wstało całe napęczniałe czerwienią. Wyszłam z budynku kierując się do domu i oczom moim ukazał się niesamowity widok, dywan zieleni a na nim przykucnęły malutkie fiołki w kolorze głębokiego fioletu jak w żałobnych szatach. Rosa łez usiadła na trawie i spowiła cały park błyszcząc się w żalu. Urwałam kilka kwiatuszków, choć szkoda mi było wyrywać je z tak pięknego miejsca. Przyszłam do domu i wstawiłam je w malutki szklany flakonik. Ustawiłam je w miejscu tak by pierwsze promienie słońca mogły muskać ich smutne buźki. Pierwszy raz miałam uczucie że fiołki są smutne.

Smutno mi . Gdy jednak widziałam poranny obraz parku, tak piękny że aż dech mi zaparło, westchnęłam, Bóg rekompensuje nam smutek takimi ulotnymi chwilami tak jak mi dzisiaj.

I choć smutno, życie toczy się dalej.......................