Szmaciarnia

Adrenalina bardzo dobrze na mnie działa, zwłaszcza twórczo, ale wolałabym jej nie doświadczać. Spałam sobie spokojnie po ciężkiej nocy ( babcia Marianka wrzeszczała ile sił w płucach całą noc, tłukła barierkami, aż echo niosło po korytarzu, darła prześcieradła i swoje ubranie, walczyłam z zabłąkanym nietoperzem, który nie chciał opuścić tak wesołe miejsce, potem Kazimierz dostał duszności bo " siły" chciały go zabrać na tamten świat, trzymał drewniany krzyż i go całował, Aleksandra nie mogła się wypróżnić i bolał ją brzuch , czuła się strasznie nieszczęśliwa, itp.)  a tu telefon od oddziałowej która poinformowała mnie że jutro mam się wstawić do pracy, poinformowała ,a nie poprosiła. Adrenalina skoczyła do góry, jutro to ja jestem umówiona do stomatologa i fryzjera, jutro mam zjeść obiad z mężem na mieście, jutro w mojej świadomości zagościła myśl, że mam wolny dzień, wolny dzień od zajmowaniem się innymi, to miał być mój dzień. Poinformowałam swoją szefową o tym i na szczęście oprócz mnie istnieją inne osoby, które pracują na tym oddziale. Wszystkim się wydaje że jak mi dzieci przestały wisieć przy piersi to mogę pracować kiedy to innym pasuje nie zważając na to czy ja tego chcę. Mam wolne ,ale się znowu naraziłam. Wystarczy, że od kilku miesięcy nie mam wolnych łykendów , jak się to pisze to nie wiem, a tam, wiadomo o co chodzi. Moi pracodawcy zapomnieli, że ja jestem takim samym człowiekiem jak moi podopieczni , że ze mnie żaden Robokop, a może ja o tym nie wiem? A co tam będę marudzić. Rozwaliłam z nerwów cały dom , wyciągnęłam z każdego kąta szmaty, prułam , prasowałam i składałam.

Zrobiła mi się szmaciarnia jak się patrzy, ile to ja rzeczy znalazłam, jakieś hafty dawno zapomniane, materiały z przyczepionymi wykrojami do szycia z przed dziesięciu kilogramów wstecz, jak jeszcze chciało mi się szyć ciuchy dla siebie.Prułam, prasowałam i składałam ,ale się zmęczyłam. I tak nerw przerodził się w doniosłe dzieło, mam porządek, wszystko poskładane, wiem jakie szmatki mam i tylko trzeba mieć nadzieję że zacznę szyć.

Wiele szmatek, wiele pomysłów i brak czasu, ot i samo życie.

Pozdrawiam wszystkich cieplutko i dziękuję za odwiedziny i pozostawione komentarze.